Βούδας θνήσκων
ΕΠΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Είναι μια φιλοσοφική και θρησκευτική μαζί πίστη, η οποία θεωρεί ότι όλα τα όντα αρχίζουν μια νέα ζωή μέσα σε ένα διαφορετικό σώμα, μετά από τον κάθε βιολογικό τους θάνατο, μέχρις ότου οδηγηθούν τελικά προς τη φώτιση και την απελευθέρωση. Περνώντας μέσα από μια «ενδιάμεση κατάσταση» μεταξύ ζωής και θανάτου, που κρατάει ορισμένες εβδομάδες, η οποία ονομάζεται στο Θιβετιανό Βουδισμό «Μπάρντο». Είναι επίσης μια γενική Βουδιστική αντίληψη, η οποία έχει σχέση με αυτό που χαρακτηρίζεται από αυτήν ως «κυκλική ύπαρξη», η οποία αποκαλείται Σαμσάρα. Πέρα από το Βουδισμό, αυτή η στάση της επαναγέννησης, έχει γίνει δεκτή στην Ανατολή από τον Ταοϊσμό, τον Ινδουισμό, τον Τζανισμό (Janism) και τους Σίχ (Sikh). Στην αρχαία Ελλάδα την είχαν υιοθετήσει ο Ορφέας, ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας. Ο μεγάλος Εμπεδοκλής εν προκειμένω από τον Ακράγαντα, την επεκτείνει και στο φυτικό ακόμα βασίλειο, αναφέροντας: «Γεννήθηκα και σαν αγόρι και σαν κορίτσι και σαν θάμνος και σαν πουλί και σαν ψάρι που πετάγεται έξω από το νερό». Στη συνέχεια, τη στήριξε ένθερμα ο Νεοπλατωνισμός, ο Ερμητισμός, οι Μανιχαίοι και ο Γνωστικοί. Παρά το γεγονός ότι οι θρησκείες που στηρίχτηκαν στην Αβραμική παράδοση, (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλάμ), δεν αποδέχονται αυτή τη θεώρηση της ζωής, υπήρξαν και σε αυτές ακόμα εξαιρέσεις. Ο Ωριγένης, μαζί με ορισμένες παραφυάδες του Χριστιανισμού, όπως είναι οι Καθαροί, οι Δρούζοι και οι Ροδόσταυροι, την είχαν σαν βάση τους. Από δε τον Ιουδαϊσμό, τη υιοθέτησαν κατά το Μεσαίωνα και οι οπαδοί της απόκρυφης παράδοσης Καμπάλα, με τους επτά ουρανούς, την οποία διέδωσε κατά το Δέκατο Πέμπτο αιώνα και ο Ουμανιστής φιλόσοφος Πίκο ντέλα Μιράντολα, εκφραστής του Φλωρεντινού Πλατωνισμού. Ο κοινός άνθρωπος δύσκολα έχει αναμνήσεις από τις παρελθούσες φάσεις της ύπαρξής τους. Ο Πυθαγόρας για παράδειγμα διατηρούσε την ανάμνηση επτά από τις προηγούμενες ζωές του και ο Βούδας φυσικά, τις θυμήθηκε όλες.